Pizza marinara

Zwykło się twierdzić, że o jakości pizzy decyduje grubość ciasta i ilość dodatków. Zwłaszcza u nas, kiedy to mieliśmy niedosyt takowych :) Takie przekonanie panuje w wielu miejscach, zwłaszcza w kraju, który rozpropagował pizzę - USA.
Z tej perspektywy pizza marinara to danie wyjątkowo kryzysowe. I dobrze. Dzięki temu mogło tutaj trafić.

Tym czasem w restauracji L'Antica Pizzeria da Michele w Neapolu (miastu znanemu szerszej publiczności z filmu "Gomora") uznawanej za najlepszą pizzerię świata są tylko dwa rodzaje pizzy. Margheritta i marinara. Nie przeszkadza to klientom stać w kolejce, aby ją zjeść. Być może dlatego, że nie jest to typowa włoska knajpka. Mianowicie - NIE MA UKRYTYCH OPŁAT, szczycą się tym nawet i ogłaszają na ścianie w lokalu :)

Prawdziwe neapolitańskie ciasto jest bardzo trudne do wykonania. Po pierwsze musi być bardzo cienkie, gdzie nie wolno go rozwałkowywać! Po drugie musi mieć posmak węgla uzyskiwany za pomocą pieczenia pizzy w piecu opalanym drewnem. Dlatego mi się nie udało zrobić dokładnie takiej samej. Pomijając już fakt, że w tamtej pizzerii robią ciasto na własnym zakwasie :)

Składniki:

- mąka

- drożdże

- pomidory w puszczce

- czosnek

- oregano

- bazylia (opcjonalnie)

Wykonanie:

Pomidory umieszczamy w garnku i gotujemy aż się trochę rozgotują. Ja osobiście lubię jak nie są całkowicie płynne. Dodajemy ziół i ewentualnie trochę mąki, żeby było gęstsze.

Czosnek obieramy i kroimy w plasteki.

Odrobinę drożdży rozpuszczamy w wodzie i od razu dodajemy mąkę. Ugniatamy regulując ilość mąki lub wody, aby uzyskać zwarte miękkie ciasto, które nie będzie się kleiło do rąk.
Robimy cienki placek, smarujemy sosem pomidorowym i sypiemy plasterkami czosnku.
Wkładamy do nagrzanego do 200 stopni piekarnika na jakieś 10 minut.