Tarta puttanesca

Ostatnio był przepis z państwa gdzie makaron trafił w Średniowieczu. Teraz będzie z tego, do którego trafił zaraz po tej epoce naukowego uwstecznienia. Co prawda delikatnie zmodyfikowana, bo ile można podawać makaron z pomidorami. Tym razem spaghetti puttanesca posłużyło jako wypełnienie do tarty i tak powstała tarta puttanesca.

Nazwa dość kontrowersyjna, bo w dosłownym tłumaczeniu puttanesca oznacza bardzo brzydkie słowo. Na tyle kontrowersyjna, że nie będziemy tego tłumaczyć. Zresztą pewne rzeczy przetłumaczone brzmią głupio, vide - hot-dog.

Jak na ciekawą nazwę przystało,  ma ona niejedną genezę. Każda tak samo prawdziwa niczym kot Schrödingera.

• Jedna mówi o pewnym restauratorze, do którego przyszli bardzo głodni ludzie. Byli tak bardzo głodni, że poziom swojego głodu określali wyrazem innym i znacznie mocniej brzmiącym niż "bardzo". Restaurator miał mało składników i stworzył taki sos, który potem został nazwany na cześć synonimu słowa "bardzo".
• Kolejna mówi o zazdrosnej kobiecie, która wylała wymieszane resztki na stojące pod oknami prostytutki, używając przy tym w stosunku do nich wulgarnych określeń.
• Jeszcze inna, złośliwa wersja, jest taka, że swoją nazwę potrawa zawdzięcza temu, że jest w niej wszystko tak jak w dziewczynach określanym mianem puttana.
• Ostatnia tutaj, ale nie ostatnia w ogóle jest bardzo prozaiczna. Miało to być ulubione szybkie danie dziewczyn w przerwach pomiędzy klientami.

Niewątpliwie ilość hipotez była bezpośrednio związana z tym, że prostytucja jest zjawiskiem co najmniej ciekawym, a często pożytecznym. Wiedza na temat tego ile małżeństw uratowało, jest dostępna głównie psychiatrom i samym beneficjantom, że nie wspomnę o tym w ilu służy za fundament.

Ja osobiście nigdy nic złego o tych kobietach nie mogłem powiedzieć. Co prawda nie mam jakiegoś doświadczenia w kontaktach z przedstawicielkami tego zawodu, nie licząc tych, które do takich aspirowały, ale nie mam nic przeciwko i nie uważam ewentualnych kontaktów tego typu za nic złego, niezależnie od strony, która bierze w nich udział. Najbardziej podoba mi się, że są szczere. Kiedy babcia/mama (niepotrzebne skreślić) mówi do dziewczyny żeby dobrze wyszła za mąż, najlepiej za lekarza (ostatnio niepopularne) albo prawnika, to przecież przedstawicieli tych zawodów nie cechuje nadmierna dobroć charakteru w porównaniu do, dajmy na to, bibliotekarza lub pracownika produkcji :) Wszystko w zasadzie sprowadza się do wspólnego mianownika, który rządzi światem. Różnica jest taka, że przedstawicielki najstarszego zawodu mają odwagę przełamać się na tyle, żeby powiedzieć otwarcie czego chcą, bez owijania w bawełnę jakimiś tandetnymi romantycznymi słówkami, nie zmuszając też do używania owych przez stronę przeciwną, bo sama zapłata w zupełności im wystarczy. No i jak tu ich nie szanować w czasach kiedy szczerość jest na wagę złota ? :) 

Składniki:

- 2 szklanki mąki

- pół szklanki wody

- 1/4 kostki margaryny

- pół paczki makaronu Lubella Pełne Ziarno Spaghetti
- koncentrat pomidorowy
- czosnek granulowany
- chilli
- opakowanie zielonych oliwek
- olej

Wykonanie:

Margarynę, mąkę i wodę ugniatamy razem i odstawiamy tak powstałe ciasto do lodówki na godzinę.

Makaron gotujemy według opisu na opakowaniu. Z koncentratu i małej ilości wody robimy sos. Dodajemy trochę oleju, żeby sos był dość tłusty co spowoduje, że nie będzie nam wysychał podczas pieczenia. Dodajemy oliwki i doprawiamy za pomocą czosnku i chilli. Mieszamy z ugotowanym makaronem.

Formę do tarty wykładamy ciastem i wkładamy do nagrzanego na poziomie 200 stopni Celsjusza piekarnika na około 15 minut. Wlewamy do formy nasze spaghetti i pieczemy jeszcze 10 minut.